Het waargebeurde verhaal van amarant: is het echt nuttig?

Tegenwoordig kun je op internet vaak advertenties voor amarantzaden vinden. Dit merk past goed bij mooie verhalen dat je door het eten van de stengels, het blad, de korrel van een plant, de olie die eruit wordt gewonnen, enzovoort, bijna tweehonderd jaar kunt leven, en dan nog jong en gezond. Vooral verschillende neo-heidenen van de Slavische overtuiging – Rodnovers, Levashieten en ander soortgelijk publiek – waren in deze kwestie succesvol. We zullen een beetje verder bekijken hoe nuttig de plant werkelijk is, en ook kort over zijn geschiedenis.

Trouw aan zijn naam

Het woord "amaranth" betekent "niet-verwelkende bloem". De naam is te danken aan het feit dat het, nadat het is geplukt en gedroogd, zijn vorm behoudt, maximaal 3-4 maanden niet afbrokkelt en gemakkelijk de hele winter kan staan. Het ziet er trouwens heel mooi uit, vooral een siervariëteit zoals driekleurige amarant (zie foto). Naast deze naam wordt het ook shchiritsa (wilde variëteiten), vossenstaart, fluweel, hanekammen genoemd.

Nuttige eigenschappen van amarant

De plant wordt veel gebruikt in de volksgeneeskunde als een tonisch, versterkend en hemostatisch middel voor aandoeningen van het urogenitale systeem en de darmen, waaronder aambeien en obstipatie. Het wordt ook gebruikt om de symptomen van luchtwegaandoeningen te verlichten.

Olie gewonnen uit amarantzaden is geïndiceerd voor gastritis, maagzweren van de maag en darmen en heeft een gunstig effect op de leverfunctie bij alcoholische en industriële levercirrose, hepatitis, inclusief virale. Helpt bij hoge bloeddruk, ischemische ziekten, problemen met bloedvaten, pre-infarct en pre-beroerte aandoeningen, en ook als versterkend middel na beroertes.

Volgens sommige niet-geverifieerde gegevens kun je door deze plant in je dieet op te nemen niet alleen kanker voorkomen, maar ook genezen. Eerlijk gezegd ken ik persoonlijk geen enkele persoon die op deze manier genezen is.

Praktisch gebruik

Duizenden jaren lang was amarant, samen met maïs en bonen, de belangrijkste voedselbron van de inheemse volkeren van Zuid-Amerika en Mexico. Tegenwoordig is het in de bergachtige gebieden in Nepal, China, Pakistan en India ook gebruikelijk als groente- en graangewas.

Jonge bladeren van de plant, enigszins vergelijkbaar met spinazie, worden geserveerd als groentegerecht. Het wordt zowel rauw (salades) als gekookt (soepen, sauzen) geserveerd; het gedroogde blad is ook geschikt als voedsel.

Als graangewas worden amarantkorrels gebruikt, die zeer klein van formaat zijn (0,5-0,8 mm in diameter). Er wordt meel van gemaakt, dat in bepaalde verhoudingen (meestal 1:2) met tarwe wordt gemengd en er wordt brood gebakken. Amarantmeel wordt niet in pure vorm gebruikt, omdat er niet van kan worden gebakken. Dergelijk brood is vanwege het hoge eiwitgehalte veel gezonder dan gewoon tarwebrood en wordt als een dieetproduct beschouwd.

Amarant wordt veel gebruikt als voedergewas voor vee en pluimvee. Varkens en runderen eten gemakkelijk zowel kuilvoer, dat een karakteristieke aangename geur van appels heeft, als vers groen.

Als sierteelt worden vier soorten gebruikt: droevige, pluimvormige, staart- en driekleurige amarant, hoewel de meeste soorten amarant er ook best goed uitzien.

In de vergetelheid geraakt

In Amerika was amarant, zoals al is geschreven, vóór de komst van de Spaanse conquistadores een van de belangrijkste gecultiveerde planten. Na de kolonisatie en de val van de Inca- en Azteekse beschavingen werd het bijna volledig vergeten. Amarant werd door de Spanjaarden gebrandmerkt als een plant van de duivel, omdat het naast puur gastronomisch ook een rituele betekenis had onder de lokale bevolking - ze leken boze geesten te verdrijven met behulp van pluimen uit de plant. En weet je, je moet het kwaad bestrijden, en dat is wat de Spanjaarden enthousiast deden, door de teelt van amarant volledig te verbieden en de gewassen ervan te vernietigen.

Of Peter I de teelt van dit gewas verbood of niet, is een zeer controversiële kwestie. Laten we beginnen met het feit dat geen enkele schriftelijke bevestiging of een van zijn decreten bewaard is gebleven. En hier moeten we de keizer het nodige geven: hij schreef de decreten persoonlijk, en op industriële schaal, zoals ze zeggen, en soms behoorlijk idioot. Mensen met rood haar of scheelzien mochten bijvoorbeeld geen openbaar ambt bekleden. Of dit: de junior in dienst van de baas moet “onstuimig en dwaas zijn, om zijn superieuren niet in verlegenheid te brengen met zijn begrip.” Maar dat is niet waar we het over hebben. Het klimaat in ons land is, op zijn zachtst gezegd, niet erg bevorderlijk voor de teelt van amarant, behalve in het zuidelijke deel, de plant is behoorlijk warmteminnend.En als Peter aardappelen en tabak uit Europa meebracht en bijdroeg aan de verspreiding ervan, en Catherine II tomaten ook gunstig behandelde, waarom zou Peter zich dan plotseling druk maken over amarant? Hij had genoeg problemen met de Zweden, Zaporozhye en Don Kozakken, en nu beroofde hij de boeren van hun voedselvoorziening?

Naar alle waarschijnlijkheid had in die tijd in het Russische rijk, met uitzondering van de wilde amarant, die met succes werd gebruikt als veevoer, niemand van amarant gehoord.

Hoe het ook zij, tegenwoordig wordt amarant in de wereld erkend als een veelbelovend graan- en groentegewas, en er worden grote hoop op gevestigd. Het is pretentieloos en vereist geen vocht, wat belangrijk is in de context van de afnemende zoetwatervoorziening in de wereld. En om een ​​volledig beeld te krijgen van de voedingswaarde van amarant, zal ik gegevens verstrekken over de samenstelling van de zaden voor verschillende variëteiten:

— eiwit 13-21%;

— vetten 6-9%;

- koolhydraten ongeveer 74%.

Tegelijkertijd bevatten ze een breed scala aan vitamines - A, B, C, E, K, PP, evenals bijna de helft van het periodiek systeem - natrium, calcium, magnesium, kalium, fosfor, ijzer, koper, selenium , zink, mangaan. De voedingswaarde van het product is ongeveer 370 kcal.