Wie heeft de vork uitgevonden of de geschiedenis van de uitvinding ervan
Het Nationaal Museum van Napels herbergt een vork die meer dan 2,5 duizend jaar oud is. Maar dit hulpmiddel verschilt te veel van het gebruikelijke bestek, dus ik stel voor dat u vertrouwd raakt met de geschiedenis van het uiterlijk van de moderne versie.
De inhoud van het artikel
Gast uit China
Dit klinkt misschien een beetje vreemd, maar de vorken kwamen van hieruit naar ons toe. Niet vergelijkbaar met moderne, gemaakt van bot, maar toch de eer toegekend om de doden naar het hiernamaals te begeleiden. Bij de begrafenissen van de oude Chinese Qijia-cultuur (2400-1900 v.Chr.) vonden archeologen een aantal van de oudste en meest herkenbare bestekstukken. Soortgelijke vondsten werden ook gedaan bij begrafenissen uit latere tijdperken en dynastieën.
De oorsprong van de naam van dit bestek wordt steevast geassocieerd met het Latijnse woord “fulka”, wat zich vertaalt als “tuinvork”. Op het grondgebied van Rusland werd de moderne naam voorafgegaan door de varianten "Rohatina" of "Wiltsy". Dit komt door de gelijkenis van het bestek met het gelijknamige keukengerei.
Even later begon de Chinese vork aan zijn ‘zegevierende mars’ naar het westen. Aanvankelijk verscheen ze aarzelend in het oude Egypte, waar ze de rol van bestek speelde. Vervolgens werd het naar het Romeinse Rijk gebracht, waar de vork niet op de eettafel mocht staan, maar wel werd gebruikt om voedsel te bereiden en te serveren.En dichter bij het begin van de 10e eeuw na Christus verspreidde de vork zich door het Midden-Oosten, waar mensen van edel bloed dit bestek opnieuw gebruikten tijdens het eten.
Geschiedenis van de Europese stekker
In de 11e eeuw vestigde de vork zich in Italië. Toen had ze twee tanden en misschien verdiende ze daarom niet meteen respect. Overzeese kooplieden waren er niet erg happig op om het vreemde bestek in hun land te distribueren: de Europese aristocratie associeerde het met het onreine en ging liever op de ouderwetse manier met gerechten om - met een lepel, mes en handen.
Interessant feit: omdat ze geen vork wilden gebruiken, deden de aristocraten het rustig met twee messen. Een van hen sneed het gerecht in plakjes en de tweede bracht het naar de mond.
Maar de handige vork won nog steeds de harten van Europeanen. Toegegeven, dit gebeurde in de XIV-XV eeuw en niet overal. Pas in de 17e eeuw werd het een verplicht attribuut bij de maaltijden van mensen uit de adellijke klassen. Tegelijkertijd bereikte het Noord-Europa (met uitzondering van Engeland, waar het pas aan het begin van de 18e eeuw gewaardeerd werd) en Rusland.
Er wordt aangenomen dat de vork naar Rusland werd gebracht door Marina Mnishek, die de boyars enorm verraste op een bruiloftsfeest in 1606.
De opkomst van een moderne versie
Als je terugkijkt op de korte geschiedenis van de verspreiding van dit bestek, kun je zien dat het vrij langzaam aan populariteit won. De reden hiervoor is de katholieke kerk, die de vork niet verwelkomde en het een onnodige luxe noemde. En sommige Slaven brachten het verbod op het gebruik ervan op begrafenis- en kerstdagen zelfs tot in onze tijd.
Maar ondanks de ongunstige houding van de kerk bleef de vork de harten van mensen veroveren.Al in de 18e eeuw kreeg het voor ons een bekend uiterlijk: vier tanden en een holle vorm, waardoor je niet alleen kunt prikken, maar ook voedsel kunt opscheppen. Dit gebeurde in Duitsland.
Toegegeven, dit had geen bijzondere invloed op de populariteit van bestek, waarvan de massaproductie pas in 1860 in Engeland begon. Tot die tijd werd de vork, hoewel hij op de tafels van de adel verscheen, nog steeds beschouwd als een teken van verwijfdheid en werd hij nogal hardhandig belachelijk gemaakt in satires, en daarom besloten maar weinig mensen hem te gebruiken.
En pas na de lancering van de massaproductie veranderde alles. De vork is niet langer een luxeartikel, maar krijgt eindelijk de erkenning die het verdient en wordt een verplicht bestek in alle rijke huizen. Welnu, na 1920, toen de productie van roestvrijstalen bestek begon, bereikte de dinervork eindelijk alle lagen van de bevolking en werd hij een onmisbaar hulpmiddel in elk huis.
Wat de speciale varianten betreft, ze volgen nog steeds het pad van hun dinerzuster, aangezien kennis over hun doel en het vermogen om ze te gebruiken het voorrecht blijft van rijke mensen, leden van de hogere lagen van de samenleving.
De enige uitzondering op deze regel is de lepel-vork, een bestek dat geliefd is bij toeristen en fastfoodfabrikanten, hoewel het oorspronkelijk bedoeld was voor het eten van ijs. Overigens is dit type vork geen moderne uitvinding, omdat het patent ervoor al in 1874 werd verleend.
Dit is de geschiedenis van het bestek, waarvan we gerust kunnen zeggen dat het is uitgevonden door China, maar uitgevonden door Europa.
