De geschiedenis van de lepel

Misschien weet iedereen dat een lepel een bestek is. Tegenwoordig is het moeilijk om je een gezin voor te stellen dat dit item gemakkelijk zou kunnen missen. Natuurlijk kun je soep uit een kom serveren, maar hoe kun je bijvoorbeeld salade van een gewoon gerecht op je bord overbrengen? Het lijkt erop dat dit volkomen onmogelijk is. Hoe heb je het voorheen zonder gedaan? En in het algemeen, wie en wanneer heeft deze mini-scoop bedacht, wiens naam een ​​​​lepel is.

Hoe is de lepel ontstaan?

Heb je ooit gedacht dat iemand ooit al deze items heeft bedacht die ons leven veel gemakkelijker maken? Iemand kwam tenslotte op het idee dat je zoiets als een schep uit hout kunt maken, met behulp waarvan schildpaddensoep veel lekkerder lijkt, en vervolgens zelfs een metalen apparaat heeft gemaakt? Wie heeft de lepel uitgevonden?

Etymologie

Wat betreft de oorsprong van het woord "lepel", er zijn hier twee versies. Als we het vanuit fonetisch oogpunt bekijken, dan loggen - ravijn, depressie. Als we echter naar de brief kijken OVER in de context van de Oud-Russische taal wordt het gemakkelijk vervangen door Kommersant (er) — Liegen. Servische mensen zeggen hetzelfde (lazica) en Bulgaars (Liegen). Tegelijkertijd in het woord loggen OVER - inheems Daarom kunnen we aannemen dat de wortel van het woord lepel - precies loggen/vertragen.

Verhaal

Het is onmogelijk om precies te zeggen wanneer de lepel voor het eerst verscheen. Dit geldt echter ook voor al het andere bestek. Misschien zal dit voor altijd een mysterie blijven.Er zijn echter verschillende interessante feiten die de sluier van dit mysterie nog steeds oplichten.

Lepels werden in het Neolithicum gebruikt. Bovendien verschenen ze eerder dan de vork, maar later dan het mes.

Interessant feit! Momenteel zijn sommige etnische groepen die in Kenia wonen en tot de Nilotische volkeren behoren, dol op ugali, een gerecht dat zelf als een lepel wordt beschouwd. Dit is een zeer strak gekookte pap of maïspuree. Het gerecht eet je met je handen: ze maken een balletje en een kuiltje erin, zodat er zoiets als een schepje ontstaat. Daarna wordt het gevuld met diverse lekkernijen: gestoofde groenten, vlees, wat speciale saus.

De oudste producten konden van verschillende materialen worden gemaakt, zoals blijkt uit archeologische opgravingen. De Grieken gaven de voorkeur aan schelpen van weekdieren, de Egyptenaren gaven de voorkeur aan olifantenbotten, steen en verschillende houtsoorten. Sommige vondsten bevatten religieuze afbeeldingen. Waarom en wie dit nodig had - we kunnen alleen maar onze schouders ophalen.

Een lepel van zilver of brons verscheen veel later, al tijdens de Romeinse en Griekse beschavingen. Sommige exemplaren zijn van grote waarde en worden daarom bewaard in historische musea over de hele planeet Aarde.

Tijdens de middeleeuwen waren de belangrijkste productiematerialen hout en dierenhoorns. Slechts af en toe werd metaal gebruikt, wat pas in de 15e eeuw populairder werd. Uiteraard gaven aristocraten en koningen over de hele wereld de voorkeur aan goud, en in het slechtste geval aan zilver. De vermelding van dergelijke apparaten dateert uit het verre jaar 1259.

Interessant! Koning Edward I van Engeland had zijn eigen bestekset, waaronder lepels van edelmetaal. De markeringen erop luiden: “fleur-de-lis", wat betekende dat hij tot een beroemde werkplaats in Parijs behoorde.

Tijdens de Renaissance wonnen apostolische lepels – voorwerpen die de discipelen van Christus afbeelden – aan populariteit. Ze werden niet gebruikt waarvoor ze bedoeld waren. Het belangrijkste doel van dergelijke producten is als cadeau voor de feestdagen. Rond dezelfde periode transformeerde de lepel enigszins: hij werd iets breder en het handvat kreeg een vlakkere vorm.

In de 18e eeuw werd de schep weer smaller en draaide het handvat iets. In 1760 kreeg de lepel het uiterlijk dat we gewend zijn.

Als je een beetje in de geschiedenis van lepels in Rus duikt, werden de eerste producten gemaakt in opdracht van prins Vladimir. Het doel is om je team van bestek te voorzien.

Er zijn verschillende musea die specifiek aan dit huishoudelijke artikel zijn gewijd. Dit zijn echte schatkamers aan kennis, als je natuurlijk geïnteresseerd bent in dit bestek. In deze instellingen kun je niet alleen oude en ongebruikelijke apparaten met je eigen ogen zien, maar ook leren over diezelfde hamer, wat een broche en een rasp zijn, en ook waarom het gebruikelijk is om dit specifieke product cadeau te geven aan de “eerste tand.”

Achaemenidisch zilver (4e eeuw voor Christus)