Hoeveel zijden heeft een gefacetteerd glas en interessante feiten

De tentoonstelling van het Faberge Museum, gelegen in Baden-Baden, heeft een zeer ongewone tentoonstelling. Dit steenhouw- en sieradenstilleven in avant-gardestijl valt op door het feit dat een van zijn 'helden' een gewoon geslepen glas is. Ik ben er nooit achter gekomen in welk jaar dit wonder is ontstaan. Maar ik herinner me zeker dat de auteur van dit stilleven, Carl Faberge, in september 1920 stierf.

Waarom zo’n lang voorwoord? Bovendien, toen ik per ongeluk een artikel tegenkwam over het verschijnen van een nieuwe tentoonstelling in het museum, herinnerde ik me om de een of andere reden de verjaardag van het geslepen glas. Het wordt gevierd op 11 september en verzekert iedereen dat het op deze dag in 1943 was dat het eerste exemplaar van het legendarische bezit uit het Sovjettijdperk, ontwikkeld door Vera Mukhina, werd uitgebracht. Een duidelijke inconsistentie, nietwaar? Dus ging ik op zoek naar de waarheid over het geslepen glas.

Over de Sovjet-oorsprong van het geslepen glas

Laten we dus terugkeren naar Vera Mukhina. De versie waarin zij dit gebruiksvoorwerp heeft uitgevonden, kan om voor de hand liggende redenen worden afgewezen. Maar er is geen schriftelijk bewijs dat zij niet betrokken was bij de modernisering ervan. Daarom rest ons alleen nog maar vertrouwen in de historici die beweren dat dit zo was Vera Mukhina heeft het gefacetteerde glas aangepast door de onderkant te versterken en een rand langs de bovenrand toe te voegen.

De versterkte bodem gaf de toch al behoorlijk duurzame bril extra “vitaliteit”.Het was dankzij haar dat dit misschien wel de enige gerechten waren die de verwerking in de eerste Sovjet-vaatwasser konden overleven, die was uitgerust met fabriekskantines en horecagelegenheden. Ze zeggen zelfs dat de held van het hedendaagse onderzoek speciaal voor deze techniek is gemaakt.

Maar de rand was bedoeld om het gemak te vergroten: ze zeggen dat de randen consumenten dwongen hun lippen meer te spannen om de inhoud van de borden niet te morsen, maar met de rand werd het op de een of andere manier gemakkelijker. Deze verklaring roept ernstige twijfels op (ik drink graag thee uit een geslepen glas, maar ik heb geen idee over wat voor soort lipspanning we het hebben).

Pre-revolutionaire geschiedenis

Met als axioma de vroegere oorsprong van het symbool van de Sovjet-publiekscatering, begon ik informatie te zoeken op de officiële pagina's van verschillende musea. En ik heb iets interessants gevonden.

Versie één - over de oorsprong van de naam van de gerechten

Als je deze versie gelooft, dan De eerste prototypes van gefacetteerde glazen werden uitgevonden in Rus'. Toen werden ze gemaakt van hout, of beter gezegd, van aan elkaar bevestigde planken. Dit wonder werd doskan genoemd, wat een ontlening zou kunnen zijn aan de Turkse taal, die het woord “tustygan” bevat, wat “kom” betekent.

Dezelfde versie verklaart de rand van de "echte" granchak - ze zeggen dat dit is hoe de vorm van de houten voorgangers werd weerspiegeld, op zijn plaats gehouden door een metalen rand (zodat de planken niet uit elkaar vallen). Het is waar dat het niet duidelijk is waar de onderrand is gebleven, maar dit is de retoriek.

Versie twee - een geschenk aan Peter I

De geschiedenis zegt dat dit zo was Peter de Grote keurde de productie van glazen granchaks goed nadat Efim Smolin één monster aan de soeverein had gepresenteerd. De glasmaker verzekerde dat dergelijk glaswerk zeer geschikt zou zijn voor de marine, omdat het een aanzienlijke veiligheidsmarge had en de randen ervoor zorgden dat het glas tijdens het rollen niet van de tafel rolde. Peter I testte onmiddellijk de sterkte van het vat door er eerst wodka uit te drinken en vervolgens het lege vat op de grond te gooien.

Het glas heroïsche silushka kon er niet tegen. Maar ondanks dit werd hij goedgekeurd door de heerser. Als gevolg hiervan werden er gedurende de laatste vier jaar van Peters regering 13.000 granchaks geproduceerd.

Versie drie - metaalglas

Historici hebben de overgebleven tekeningen van Nikolai Gavrilovich Slavyanov gevonden (hij vond de booglasmethode uit), waarbij glazen met 6, 8, 20 en 30 zijden werden afgebeeld. Het is waar dat de uitvinder voorstelde om ze van metaal te maken (ze zeggen dat zo'n monster te vinden is in de opslagruimten van het Motovilikha Museum), maar daar gaat het niet om.

Wat veel interessanter is in dit verhaal is dat deze tekeningen in de glasfabriek in Sylva terecht hadden kunnen komen; in die tijd was de onderneming behoorlijk ontwikkeld en stond ze te popelen om nieuwe producten te lanceren. En andere Russische fabrieken namen het voorbeeld van zo'n leider, waaronder die in de stad Gus Khrustalny, die als eerste nieuwe producten adopteerde van liefhebbers van experimenten.

Welk geslepen glas wordt als echt beschouwd?

Gezien het feit dat alle genoemde versies een serieus tijdsverschil hebben, heeft het geen zin om ze op de eerste plaats te zetten. Maar deze overvloed aan opties roept de tweede vraag op: welke versie van het gefacetteerde glas moet als het eigendom van de USSR worden beschouwd?

Geschillen over dit onderwerp gaan tot op de dag van vandaag door, wat dient als een verder bewijs van de populariteit van granchak. Om dezelfde reden bestaat er geen consensus. Maar als je nog steeds de meest populaire modellen van dit glaswerk kiest, dan komen de glazen met grote lippen op de eerste plaats - die met de rand.

Dan is het iets ingewikkelder: in de Sovjettijd werden gefacetteerde glazen van verschillende maten geproduceerd (50, 100, 150, 200, 250, 350, en in een van de bronnen stond zelfs een variant van 290 milliliter).

Volume 250 milliliter (200 - tot aan de rand en nog eens 50 indien naar boven gegoten) - een vrij gebruikelijke optie in Sovjet-cateringbedrijven. En het was ook populair onder de gewone bevolking, omdat elke huisvrouw wist hoe hij het moest gebruiken om de benodigde hoeveelheid culinaire ingrediënten te berekenen.

Maar in frisdrankautomaten werden vaak glazen met een inhoud van 200 ml geplaatst. Volgens één versie waren het deze granchaks die de favoriete uitrusting werden van degenen die "aan drie dachten", want als je het tot aan de rand giet, past er 167 ml drank in zo'n container. Een onmiskenbaar gemak bij het gieten van een halve liter in drie vaten, nietwaar?

Wat de randen betreft, het is hier nog ingewikkelder, omdat facetten werden geproduceerd met 10, 12, 16, 17, 18 en zelfs 20 randen. Toegegeven, hoe meer er waren, hoe duurder de gerechten waren. Ter vergelijking: een tienzijdige kost 3 kopeken, en een twintigzijdige kost 14 kopeken.

Rekening houdend met de financiële mogelijkheden van gewone werknemers, is het heel logisch om aan te nemen dat het eenvoudigste tienzijdige glas het populairst was. Maar dat is het niet precies. Dus als u een andere mening over deze kwestie heeft, schrijf dit dan in de reacties.