Waarom houden oude tapijten heel lang verf vast?

Heel vaak hoort de jongere generatie van oudere mensen dat de producten in het verleden van betere kwaliteit waren, dat de apparatuur betrouwbaarder was en dat melk beter smaakte in vergelijking met moderne analogen. Dit is gedeeltelijk waar: vandaag de dag zijn we ver verwijderd van wat onze moeders, vaders en grootouders ooit ontvingen.

Het is waar dat je in sommige gevallen dergelijke beweringen kunt betwisten, omdat ze van filistijnse aard zijn. Wat je ook zegt, vanuit het oogpunt van alle inspecties en tests voldoet hetzelfde ijs of zure room aan alle normen en hygiënische eisen. Er zijn echter dingen die nogmaals bevestigen dat sommige huishoudelijke artikelen in de oudheid echt beter waren. Neem bijvoorbeeld het oude Altai-tapijt, dat eind jaren veertig werd gevonden en verrassend genoeg zijn kleur behield. Maar volgens archeologen was hij destijds ongeveer 2500 jaar oud.

Wat een prachtige vondst

Er werd een geweldig tapijt ontdekt in een bevroren heuvel. En het meest interessante is in het graf. Dit had echter invloed op de veiligheid. Dankzij de lage temperatuur werd de stapel beschermd tegen insecten die het materiaal aanzienlijk konden beschadigen, en de omsloten ruimte verhinderde dat de brandende zonnestralen de kleur van het product verbrandden.

Deskundigen hebben de ‘leeftijd’ van het tapijt bepaald: het werd gemaakt rond de 11e eeuw voor Christus. Archeologen betwijfelen ook of het in een huiselijke omgeving werd gebruikt.Hoogstwaarschijnlijk was het een heerlijk luxeartikel, omdat alleen vertegenwoordigers van de tribale adel zich zulke rijkdom konden veroorloven.

Al deze omstandigheden veranderen niets aan het feit dat het tapijt verrassend genoeg zijn kleur behield - de verf bleek zeer resistent te zijn. Het voelt alsof deze 2500 jaar nooit hebben plaatsgevonden – de rijke kleuren, de precisie van de tekeningen, het verbazingwekkende ornament, de schoonheid van de symmetrie – dit alles is bewaard gebleven alsof er niets is gebeurd.

Hoe is dit gebeurd?

Volgens wetenschappers werden dergelijke tapijten op een zeer unieke manier geproduceerd. Voordat het canvas werd geverfd, doopten oude mensen de wol in een speciaal zuurdesem, bereid uit tarwezemelen. Dit is waar het geheim schuilt: de schimmel Geotrichum candidum maakte het materiaal kwetsbaarder en kwetsbaarder voor vlekken, waardoor de verf in de diepste lagen kon doordringen, in absoluut alle vezels.

Er zit echter een kleine nuance in dit verhaal: als de persoon die het tapijt heeft gemaakt geen sterk immuunsysteem had, zou hij door contact met deze schimmel niet alleen ziek kunnen worden, maar zelfs kunnen sterven. Hieruit volgt dat zo'n unieke eigenschap van het tapijt iemands leven kan kosten (en dat is goed, al was het maar één).