Waarom hingen ze in de USSR tapijten aan de muren?

Vertegenwoordigers van de oudere generatie herinneren zich nog goed de tijden waarin een tapijt aan de muur een verplicht onderdeel was van het interieur van een Sovjethuis. Toen veranderden de meningen van de mensen om hem heen en werd hij gezien als een overblijfsel uit het verleden en met slechte smaak. Maar ontwerpers zijn voortdurend op zoek naar nieuwe oplossingen, en het is mogelijk dat deze textielproducten opnieuw hun kroonplaats zullen innemen in het interieur van moderne appartementen.

Wat een traditie

De traditie van het ophangen van een tapijt aan de muur in de USSR is vanuit het tsaristische Rusland gemigreerd. In de 18e en 19e eeuw konden rijke, rijke mensen en landeigenaren zich de luxe van een Turks of Perzisch tapijt veroorloven, waarbij ze deze gewoonte uit het Oosten leenden. Bijzonder chique was het om twee Janitsarensabels kruiselings op het tapijt te hangen. Dit was status en duidde op het vermogen van de eigenaar van de woning.

Lange tijd gebruikten Armeniërs tapijten uitsluitend voor het decoreren van muren, maar in geen geval voor vloeren. De tapijten waren compleet anders. Blijkbaar speelde het tapijt aan de muur de rol van een talisman in huis.

In het Altai-gebergte werd een tapijt gevonden dat dateert uit de 5e eeuw. BC e. Steppenomaden gebruikten ze om niet alleen de muren te isoleren, maar ook de deuren en de helft van de yurt.

Natuurlijk konden pretentieloze Sovjetmensen zich geen dure Perzische producten veroorloven, maar ze slaagden er toch in om in eigen land geproduceerde tapijten te bemachtigen, nadat ze wat geld hadden gespaard en aan het eind van de maand in een lange rij hadden gewacht.

Waarom hingen ze in de USSR tapijten aan de muren?

Tapijt was, net als veel andere dingen in de Sovjet-Unie, schaars. Nadat ze een textielproduct hadden verkregen via connecties of op afspraak in een winkel, waren de eigenaren van het appartement buitengewoon trots op hun aankoop, en ze wilden natuurlijk dat hun gasten hun trots zouden delen, dus hingen ze het dure item in de kamer van de meest zichtbare plek.

Maar naast de afgunst van dierbaren en kennissen had het tapijt ook praktische functies. Door het aan de muur te hangen sloeg de familie meerdere vliegen in één klap. Ten eerste bespaarde ik op behang, dat in die tijd niet minder schaars was. Het was immers niet nodig om ze onder het tapijt te lijmen. Oud gescheurd en vervaagd behang kon ook niet opnieuw worden gelijmd, maar eenvoudigweg worden bedekt met een tapijt.

Als er geen behang voor de muren verkrijgbaar was, werd het witgekalkt en werd deze witkalk op handen en kleding gebruikt. In dit geval speelde het tapijt de rol van bescherming tegen witwassen.

Nu zijn de bouwers de muren aan het egaliseren totdat ze perfect glad zijn. En in die tijd was het nodig om het vijfjarenplan eerder dan gepland af te ronden, dus beeldhouwden ze snel huizen waarvan de muren en plafonds vreselijk scheef waren. En alleen het tapijt aan de ene muur en de meubelmuur aan de andere muur waren ontworpen om de gebreken van de corrupte bouwers te verbergen.

Ten tweede hadden de appartementsgebouwen van Chroesjtsjov, die in de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw als paddenstoelen groeiden, een zeer slechte geluidsisolatie, waardoor het tapijt aan de muur dat met de buren werd gedeeld de geluiden van het leven uit het aangrenzende appartement enigszins dempte. Hoewel de stemmen hoorbaar waren, waren de woorden dankzij het tapijt niet meer te onderscheiden.

Ten derde verwarmde het tapijt, dat aan de muur in de slaapkamer bij het bed hing, haar en liet het haar buiten het seizoen tegen de muur leunen, totdat de verwarming werd aangezet, en in de strenge, koude winter was het nuttig.

Wat voor tapijten hingen er aan de muren?

Het was in die niet zo verre tijden buitengewoon moeilijk om aan een pooltapijt te komen, dus moesten de meesten genoegen nemen met dunne tapijten met afbeeldingen van herten, zwanen of landschappen.

Ze werden in alle Sovjetrepublieken geproduceerd, maar producten uit Turkmenistan, Azerbeidzjan en Georgië werden het meest gewaardeerd. En als iemand het geluk had een Turks, Belgisch of Duits tapijt te kopen, was dat buitengewoon prestigieus. Alleen de families van de communisten uit het hoogste echelon konden dromen van Perzen, en niet van gewone arbeiders, boeren en intelligentsia, die in die tijd over het algemeen de rol van een laag van de samenleving kregen toebedeeld. En ze kosten een orde van grootte hoger.

Waarom is dit nu zeldzaam?

Om een ​​tapijt in de USSR te kopen, moest je een jaar lang geld sparen van je salaris. En als zo'n geschenk door een van de gasten op de bruiloft werd gepresenteerd, kende de vreugde van de pasgetrouwden geen grenzen. Uiteraard werd zo'n duur item op de meest zichtbare plaats opgehangen, waarbij de donor elke keer met warmte werd herinnerd.

Pas halverwege de jaren negentig kwamen tapijten gratis in de verkoop, en de opwinding stierf op de een of andere manier onmiddellijk weg. Het was niet langer mogelijk om met een tapijt te pronken en de mode om het aan de muur te hangen vervaagde geleidelijk.

Tegenwoordig is textiel aan de muur alleen te zien in het huis van een 90-jarige grootmoeder, die nog steeds heimwee heeft naar de USSR, of beter gezegd, naar haar jeugd die voor altijd voorbij is.

Kan traditie weer in de mode komen?

Jonge mensen, verwend door de overvloed aan essentiële goederen in de winkels, maken grapjes over de oude generatie. Ze zeggen dat ze op boodschappen hebben bespaard om tegen exorbitante prijzen een tapijt te kunnen kopen, en nu schudden ze ook over een oude, vervaagde lap, die als een magneet stof aantrekt.

Maar je moet niet zo categorisch zijn, want mode is een wispelturige dame.En wat vandaag belachelijk lijkt, kan morgen heel goed het laatste woord zijn. Het enige dat nodig is, is dat een beroemd model een halfnaakte fotoshoot regelt tegen de achtergrond van mooie wollen patronen, en voila – tapijten worden opnieuw gerehabiliteerd en hangen overal aan de muur. En de overvloed aan kleuren en patronen zal een speciaal tintje geven aan elk interieur.

Een lichtpuntje van natuurlijke tapijtstof tegen de achtergrond van effen muren zal onmiddellijk de aandacht trekken van de persoon die de kamer binnenkomt. En als u kleine details toevoegt die passen bij de kleur van het tapijt, krijgt u een kamer met een exclusieve inrichting.