Trots en luxe: een eigen badkamer in de Sovjet-Unie
In de verre jaren zestig was in veel dorpen en steden van de USSR een gecentraliseerde watervoorziening volledig afwezig. Mensen gebruikten bronnen om water te halen, maar in de meeste gevallen werd het verspild om te koken of te drinken. Het is duidelijk dat er onder dergelijke omstandigheden geen sprake was van een aparte badkamer en dat alle persoonlijke hygiëneprocedures op de binnenplaats werden uitgevoerd.
Persoonlijke hygiëne in de Sovjet-Unie, of hoe Sovjetburgers zichzelf wasten
De meeste Sovjetburgers woonden in die tijd in gemeenschappelijke appartementen of kazernes, en jongeren woonden in slaapzalen in hogere instellingen. En als het gemeenschappelijke appartement ook een badkamer had, was het soms best moeilijk om er binnen te komen vanwege het grote aantal mensen dat op een kleine oppervlakte woonde, omdat er meerdere gezinnen tegelijk gebruik van maakten.
Maar in de kazerne bestond zo'n luxe niet. Wat de slaapzalen voor studenten betreft, ze hadden ook niet elke dag toegang tot een douche - om zichzelf te wassen hadden ze één dag per week, die 'badhuis' werd genoemd. Op andere dagen was het onmogelijk om in de doucheruimte te komen - deze was op slot.
Om op de een of andere manier de reinheid van hun lichaam te behouden, wasten mensen zichzelf of veegden ze zichzelf eenvoudigweg af met water in de keuken of in hun kamer.
De enige optimale en handige optie die Sovjetburgers graag gebruikten, was een bezoek aan een openbaar badhuis. Toegegeven, het was niet mogelijk om daar elke dag naartoe te gaan - wat je ook zegt, onze mensen werkten hard, dus meestal was er maar één dag per week waarop iemand het zich kon veroorloven om naar de wasruimte te gaan.Vervolgens wasten ze het wasgoed dat zich gedurende zeven dagen had opgehoopt.
We zien een heel ander beeld in de Sovjet-cinema. De mensen daar zijn altijd schoon, gekleed in gestreken kleding, de vrouwen zijn gestyled en hebben duurzame make-up, de mannen zijn gladgeschoren en perfect gekamd. Het is duidelijk dat dit in werkelijkheid bijna onmogelijk is als je van 's morgens tot' s avonds aan de machine staat.
Maar de mensen uit die tijd wisten heel goed hoe een openbaar badhuis rook toen enkele tientallen werkende mensen van verschillende pluimage zich daar verzamelden: bouwers, mijnwerkers, tractorchauffeurs, melkmeisjes. En alles zag er heel anders uit dan in de films, maar vitaler en niet helemaal geurig.
Daarom werd een aparte badkamer voor een Sovjetburger een bijzondere luxe en vreugde. Het was deze kamer die de trots werd van elk individueel appartement, hoewel het er heel bescheiden en buitengewoon uitzag.
