Wanneer verschenen de eerste nagels?

Er zijn voorwerpen in ons dagelijks leven die zo gewoon zijn dat het niet nodig is om erover te praten. Laten we als voorbeeld nagels nemen. Het lijkt erop, wat zou er interessant kunnen zijn aan deze elementaire, maar onvervangbare bevestigingsmiddelen? Ondertussen bevat de geschiedenis van hun oorsprong veel interessante feiten.

Hoe is het allemaal begonnen?

Nagels zijn tegenwoordig van metaal. Maar dat was niet altijd zo. Historici zeggen dat mensen lang geleden hebben geleerd dat objecten aan elkaar kunnen en moeten worden bevestigd. Onze voorouders, die in grotten leefden, wisten dat je twee huiden kon samenvoegen en zo voor jezelf een grote en comfortabele cape of bed kon bouwen. Maar mensen wisten niet hoe ze metaal moesten gebruiken, en daarom werd alles gebruikt wat voorhanden was: botten, scherpe takken, plantendoornen, siliciumfragmenten.

Dergelijke bevestigingsmiddelen werden zowel gebruikt voor de constructie van woningen, vlotten en boten, als voor de interne inrichting van het "huis". Ze werden bijvoorbeeld gebruikt als hangers, ook om huiden in deur- en raamopeningen te spijkeren en dikke stukken vlees te snijden.

De eerste primitieve spijkers werden iets later vervangen door houtproducten. Ze waren duurzamer, maar het maken ervan bleek niet zo eenvoudig: om een ​​houten sluiting te maken, moet je op zijn minst een sterke stok vinden en het ene uiteinde ervan slijpen. Toch is dit iets ingewikkelder dan het verzamelen en drogen van visgraten.

De houten spijkers van oude mensen waren totaal anders dan die we gewend zijn: ze zagen eruit als messen zonder kop. Ze werden actief gebruikt in de scheepsbouw, de bouw van woningen en utiliteitsgebouwen. Voor de vervaardiging ervan werden eiken, berken, esdoorn en acacia gebruikt. Naaldbomen werden minder vaak gebruikt, omdat de bevestigingsmiddelen die ervan werden gemaakt snel uitdroogden en afbrokkelden.

Wanneer werden metalen spijkers uitgevonden?

Tegenwoordig is het duidelijk dat hout vervangen had moeten worden door een praktischer materiaal. En daarom ongeveer vijfduizend jaar geleden begonnen mensen in plaats van houten spijkers metalen spijkers te gebruiken. Het vervaardigen ervan was een echte kunst: de eerste metalen bevestigingsmiddelen werden in een speciale mal gesmeed of gegoten.

Uiteraard werd elke nagel beschouwd als een exclusief handgemaakt product, en daarom was de aanschaf ervan geen goedkoop genoegen. Men geloofde dat alleen rijke mensen zulke luxe verdienden (de armen konden zich zoiets echter niet veroorloven, ook al wilden ze dat echt).

Bovendien werden nagelmeesters in die tijd zeer gerespecteerd. Dit blijkt uit tabletten gevonden door archeologen op het grondgebied van het oude Mesopotamië (het moderne Midden-Oosten) met informatie over de constructie en de mensen die aan dit proces hebben deelgenomen. Soortgelijke vondsten dateren uit ongeveer het 3e millennium voor Christus. In oude Egyptische rollen hebben archeologen ‘verslagen’ ontdekt van het gebruik van bronzen spijkers.

Interessant! Wetenschappers vinden zelfs gegevens over het gebruik van spijkers in oude bijbelboeken. Tegelijkertijd werden ze niet ingeslagen, maar tijdens de bouw in de muur ingemetseld en als hangers gebruikt. Als het nodig was om zo'n letterlijk metalen pin te krijgen, dan moest de muur worden gebroken.

Wanneer verschenen de eerste spijkers in Rus?

Het is onmogelijk om precies te zeggen in welk jaar zo'n nuttig apparaat voor het eerst op Russisch grondgebied verscheen. Het is alleen bekend dat de eerste vermeldingen van spijkers op ons land dateren uit de 10e eeuw informatie over spijkermachines is te vinden in kronieken uit de 13e eeuw.

Zoals overal ter wereld stonden deze ambachtslieden in onze staat hoog aangeschreven. Ze maakten spijkers van hout en metaal, maar historici weten dat er in het oude Rus geen standaardmaten bestonden voor dergelijke bevestigingselementen. Ze werden voortdurend verbeterd, waarbij de lengte van de staaf en de inkepingen erop, de diameter van de dop (het verscheen niet meteen) veranderden, en experimenteerden met het materiaal voor hun vervaardiging.

Deze bevestiger 'leeft' al vele jaren bij een persoon. Spreekwoorden en gezegden werden aan hem opgedragen en in grappen gebruikt. Laten we tenminste een paar van de meest bekende onthouden: “Staat als een spijker in de muur”, “Je kunt niet alles op één spijker hangen”.

Maar de geschiedenis zit vol paradoxen. Deze sluiting veranderde nog niet zo lang geleden van een object van echt respect in een onopvallend en betaalbaar bouwmateriaal, maar we merkten het unieke karakter ervan vrij snel niet meer op.

Het is echter nooit te laat om bij te praten en te waarderen wat ons leven comfortabeler maakt. Het is voldoende om te leren jezelf vaker vragen te stellen en naar antwoorden daarop te zoeken. Een fascinerende bezigheid moet ik zeggen!