Waaruit bestaat een simkaart en waarom wordt deze vergeleken met een computer?

Er was eens een oproep vanaf een mobiele telefoon die verbinding met een database vereiste om het nummer van de beller te bepalen. De telefoon kon een standaardreeks nummers hebben, en de flexibiliteit van keuze bestond eenvoudigweg niet. Om de pijn van telefoonklanten te verzachten, werden individuele platen met microschakelingen uitgevonden, die nog steeds worden gebruikt.

De simkaart krijgt een serienummer toegewezen, waarvan klanten een deel gebruiken om te bellen. Dit nummer verwijst naar het “profiel” van het individuele nummer, dat zich in de database van de operator bevindt en alle informatie bevat over het geldbedrag op de rekening, diensten, enz.

De nieuwe uitvinding biedt bescherming in de vorm van een PIN-wachtwoord, dat toegang tot het gedeelde identificatienetwerk verhindert. Als het wachtwoord meerdere keren achter elkaar is ingevoerd, vraagt ​​het systeem om de extra wachtwoorden PUK, PUK2 en PIN2, die bij de simkaart worden geleverd. Momenteel is er een optie in uw telefooninstellingen om het wachtwoordverzoek uit te schakelen, dus deze beveiliging wordt zelden gebruikt.

Naast deze codes heeft het apparaat er nog één, die niet aan de gebruiker wordt gerapporteerd - deze code wordt alleen door het systeem gebruikt bij het verzenden van een antwoord naar de database. Zonder dit kan een persoon de microschakeling niet opnieuw creëren of kopiëren.

Architectonisch gezien is een simkaart een primitieve computer met alle standaardattributen, zoals een processor, intern geheugen en RAM. Ondanks het vrij grote formaat van de volledige versie (ongeveer de grootte van twee thumbnails), wordt slechts een klein deel van wat voor mensen lijkt gebruikt. Moderne telefoons gebruiken kleinere versies van simkaarten (micro-simkaart en nano-simkaart) om ruimte in het apparaat te besparen. De eerste simkaarten hadden het formaat van elektronische banksleutels, wat natuurlijk onhandig was.

Samenstelling simkaart

De simkaart is technisch gezien een computer waarvan de architectuur uit acht contacten bestaat (zes in nanoSIM). Het bevat:

• Het heeft een eigen 10 MHz-processor (niet langer nodig) en wordt aangedreven door de batterij van de telefoon.
• RAM – neemt 20% in beslag van het totale volume dat door microkristallen wordt geleverd. Wordt gebruikt om nummerbewerkingen uit te voeren en de gebruikersinterface te ondersteunen (maar het meeste van dit werk valt op de software van de telefoon zelf).
• Intern geheugen is het resterende geheugen dat wordt gebruikt om nummers, berichten, belgeschiedenis, enz. op te slaan. Dit moet niet worden verward met het geheugen dat bedoeld is voor telefoonbestanden; de simkaart heeft er niets mee te maken.
• Een generator voor willekeurige getallen is een hardware-add-on die wordt gebruikt bij de achtergrondwerking van het systeem.
• Encryptormodule - gebruikt om wachtwoorden te herkennen en mogelijk nieuwe te genereren.

Interessante feiten

De eerste simkaarten waren groot omdat ze werden gebruikt in betaaltelefoons en andere plaatsen waar stukjes plastic moesten worden gemanipuleerd door ze in de hand te houden. Het overgrote deel van het oppervlak werd ingenomen door plastic, dat werd verwijderd naarmate de kaart kleiner werd (miniSIM en microSIM). Het technische gedeelte bleef precies hetzelfde.Bij nanoSIM wordt de chip een kwart ingekort, maar dit heeft geen enkele invloed op de functionaliteit.

Sommige mobiele apparaten van nieuwe modellen gebruiken een ingebouwde simkaart, dit zijn extra contacten op de printplaat van de telefoon. Deze aanpak ontlast de fabrikant van de noodzaak om een ​​ingang voor een simkaart te regelen, maar ontneemt de gebruiker de mogelijkheid om het nummer te wijzigen.

Het is opmerkelijk dat met de snelle ontwikkeling van technologie gedurende tientallen jaren het "vullen" van simkaarten niet is veranderd. De meeste telefoongebruikers gebruiken nog steeds dezelfde chips die in de vorige eeuw zijn uitgevonden.