Geschiedenis van de naaimachine
Momenteel zijn veel soorten activiteiten niet denkbaar zonder het gebruik van naaimachines - zowel als onderdeel van enorme productieapparatuur als als kleine apparaten voor thuisgebruik. Maar heb je je ooit afgevraagd hoe oud dit mechanisme is en welke veranderingen het onderging voordat het de moderne consument bereikte in een voor iedereen bekende vorm?
De inhoud van het artikel
De geschiedenis van de naaimachine
Het dateert uit de tijd van de holbewoners, toen voor het eerst een bottennaald werd gemaakt, meer een priem, die werd gebruikt om gaten in de huid te slaan waarin draad werd geregen. Zelfs later begonnen ze een haak te gebruiken voor de laatste actie. En een paar eeuwen later leerden mensen een oog te maken in een naald, die zich op de basis bevond (vooruitkijkend werden de eerste naalden met een oog nabij de punt in 1814 uitgevonden door Joseph Madersperger in Oostenrijk, en later gepatenteerd door Isaac Zanger).
Wie maakte de eerste naaimachine
Volgens historici was de eerste auteur van het naaimachineproject, wiens naam tot op de dag van vandaag bewaard is gebleven, de beroemde Leonardo Da Vinci in de 15e eeuw. Maar helaas, daarna bleef het op papier staan, zonder tot leven te zijn gebracht.
Pas in 1755 keerden ze weer terug naar deze uitvinding, in Duitsland werd de schuldige achter de uitvinding gevonden Karl Weisenthal, die een apparaat patenteerde dat de methode voor het handmatig verkrijgen van een steek kopieerde. Na 35 jaar in Engeland Thomas Saint vond een naaimachine uit om schoenen te maken. Hierna bedacht Barthelemy Thimonnier in Frankrijk zijn eigen versie van het mechanisme en was hij de eerste die een geautomatiseerde kledingfabriek oprichtte. Maar niets van dit alles werd ooit in gebruik genomen en de Barthélemy-fabriek werd door de kleermakers platgebrand uit angst voor concurrentie.
En pas na nog eens 55 jaar, al in de 19e eeuw, een Amerikaanse uitvinder Elias Howe heeft een model ontwikkeld van een machine die echt geschikt is voor het naaien van hoogwaardige kleding, die echter nog ver verwijderd was van moderne versies. Hiermee konden ongeveer driehonderd steken per minuut worden gemaakt.
Wanneer werd de eerste naaimachine gemaakt?
De geschiedenis van zijn oorsprong speelt zich af lang vóór Leonardo Da Vinci, in de 14e eeuw, in Nederland. De naam van de maker is echter niet bewaard gebleven in historische documenten.
Hoe zag de eerste naaimachine eruit?
Het was een mechanisme op wielen voor het naaien van lange vellen canvas; het was enorm groot en nam een aanzienlijke hoeveelheid ruimte in beslag. Naaimachines van dit type waren te zien in zeilateliers. Noch afbeeldingen, noch beschrijvingen van dergelijke eenheden hebben onze tijd bereikt, maar latere modellen zijn bewaard gebleven.
Zo zag het apparaat van Thomas Saint eruit.
En dit is Barthelemy Thimonnier en zijn uitvinding.
En tot slot: zo ziet de eerste naaimachine die het stiksteekprincipe gebruikt, gemaakt door Elias Howe, eruit.
Het werkingsprincipe van de eerste naaimachines
Zoals eerder vermeld, kopieerde het project van Karl Weisenthal de vorming van de steek met de hand.De machine van Thomas Sant werd voornamelijk gebruikt om laarzen te maken en werd met de hand aangedreven, dat wil zeggen dat om hem in beweging te brengen een speciaal wiel moest draaien. Het apparaat, gemaakt door Barthelemy Thimonnier, werkte volgens het principe van een enkelstrengs kettingweefsel.
Naaimachine: geschiedenis van ontwikkeling
Elias Howe's uitvinding bevatte een schietspoel die volgens hetzelfde principe werkte als bij weefgetouwen. De stof werd op de pinnen van de transportband vastgemaakt en mechanisch bewogen, terwijl de naald in een loodrechte richting bewoog. Eén zo’n machine verving het werk van vijf kleermakers. Het grootste nadeel van een dergelijk apparaat was dat het vaak faalde, waardoor er aanzienlijke verbeteringen nodig waren, wat andere uitvinders ook deden.
In het midden van de 19e eeuw slaagde Isaac Singer erin dit te doen. Hij creëerde een voetbediende model, waardoor de handen van kleermakers vrijkwamen, waardoor ze de stof zelf in alle noodzakelijke richtingen konden bewegen en daardoor niet alleen rechte naden konden produceren. De stof werd met een speciale voet vastgezet en vervolgens met een tandwiel verplaatst. Met behulp van dergelijke machines konden naaisters veel langere naden maken dan in eerdere versies.
De naam Singer wordt door bijna iedereen gehoord die ooit aan naaimachines heeft gewerkt. De apparaten die hij maakte zijn zo betrouwbaar en duurzaam dat ze ruim 150 jaar later nog steeds werken!
REFERENTIE. Vóór Howe en Singer werd het prototype van hun naaimachines met boven- en onderdraad in Amerika uitgevonden door Walter Hunt, die er geen patent op had aangevraagd omdat hij bang was dat een groot aantal kleermakers zonder werk zou komen te zitten.
Isaac Singer begon zijn carrière als ingenieur in een reparatiewerkplaats voor naaimachines. De aanleiding om te werken aan het verbeteren van de machines van Howe was dat ze vaak in kapotte staat in handen van Singer vielen, dus sloot hij een weddenschap met de eigenaar van de werkplaats dat hij een veel duurzamer apparaat met een lange levensduur kon uitvinden. Hij creëerde zijn beroemde ‘Singer-machine’ in slechts 11 dagen. Het had onder meer vervangbare mechanismen, waardoor het mogelijk werd om zelfstandig de benodigde reserveonderdelen aan te schaffen en de reparatiewerkzaamheden aanzienlijk te versnellen.
Omdat het voor industriële bedrijven veel winstgevender was een staf van naaisters en dagloners met lage lonen in dienst te houden, in plaats van Singer-apparatuur aan te schaffen, die in die tijd duur was, werden deze uitgegeven compactere versies voor thuisgebruik, die in termijnen kon worden gekocht. Dankzij dit kon een groot aantal mensen het zich veroorloven ze te kopen, wat de populariteit van de maker verzekerde.
De vooruitgang ging echter zelfs na tientallen jaren door elektrische naaimachines verschenen, aangedreven door een kleine motor en met een standaardset functies. Ze worden nog steeds gebruikt, ook in het dagelijks leven, omdat ze eenvoudig en gemakkelijk te gebruiken zijn.
Momenteel zijn de nieuwste modellen naaimachines uitgerust met een ingebouwde elektronische microprocessor. Ze kunnen worden geprogrammeerd om steken en patronen van de hoogste complexiteit te creëren. De menselijke deelname aan het naaien is nu alleen beperkt tot het instellen van de noodzakelijke parameters; de machine doet de rest zelf.
De geschiedenis van naaimachines heeft dus een lange, lange weg afgelegd, en we kunnen alleen maar raden welke metamorfoses er in de toekomst mee zullen gebeuren.
