Centraal verwarmingssysteem en hoe het werkt: classificatie van systemen

Centrale verwarming - dit is een verwarmingssysteem, een warmtebron, waarin deze zich in een aparte ruimte bevindt, bijvoorbeeld bij een thermische energiecentrale. Bovendien bevindt het thermische station zich vaak ver van woongebouwen - ongeveer 10-20 km. Dit systeem heeft zijn voordelen, maar er zijn ook enkele nadelen. Hieronder vindt u een overzicht van de belangrijkste typen en apparaten.

Ontwerp van het verwarmingssysteem

Een verwarmingssysteem is een combinatie van vele elementen van verwarming, watervoorziening, temperatuur- en drukregeling. Het zorgt voor een volledige cyclus van koelvloeistofcirculatie van de stookruimte naar de verbruiker en terug. De belangrijkste elementen van een dergelijk systeem worden weergegeven in het diagram.

Hier geven de cijfers aan:

1. Eigenlijk water, dat als koelvloeistof wordt gebruikt.
2. Chemische werkplaats voor waterzuivering. In de regel is lokale verwarming een thermische energiecentrale, die de vloeistof onafhankelijk selecteert en klaarmaakt, en deze vervolgens in reeds gefilterde vorm door de leidingen stuurt.
3. Bij ruimteverwarming wordt water tot een bepaalde temperatuur verwarmd. Dit gebeurt direct bij de thermische centrale in geïnstalleerde ketels. Ze kunnen draaien op vaste brandstoffen zoals stookolie, vloeibaar of gasvormig.
4. Schoorsteen - voor het verwijderen van gassen die worden gevormd tijdens de verbranding van brandstof.
5. Een turbine is een apparaat dat draait onder invloed van verwarmde stoom.Vervolgens wordt de generator ingeschakeld om elektriciteit te produceren.
6. Een warmtewisselaar is een container waarin water wordt verwarmd en vervolgens via leidingen naar radiatoren beweegt. Dit is hoe dynamische verwarming wordt bereikt.
7. Omgekeerde stoomverwijdering is een systeem voor het verwijderen van overtollige verdampingsvolumes. Na afkoeling condenseert de stoom weer, verandert in een vloeistof en komt in de leidingen terecht.
8. Hoofdleidingen leveren koelvloeistof van de thermische energiecentrale voor lokale verwarming. Hun lengte mag niet groter zijn dan 40 km (meestal maximaal 20 km). Anders zal het water sterk afkoelen.
9. Een warmtepompstation is een systeem waarbij water onder een bepaalde druk in leidingen wordt gepompt.
10. Het centrale verwarmingspunt is een doorvoerknooppunt voor het ontvangen van water uit de thermische elektriciteitscentrale en het verder transporteren ervan naar woningen.
11. De tweede warmtewisselaar, waarna de vloeistof rechtstreeks naar het huis gaat.
12. Quarterpipes worden gebruikt om koelvloeistof rechtstreeks aan huizen te leveren. Dit is hoe gebouwen en constructies worden verwarmd.
13. Leidingen in het huis verdelen het koelmiddel over verdiepingen, appartementen en andere kamers.

Soorten centrale verwarming

Uit het beschreven diagram wordt duidelijk hoe het verwarmingssysteem werkt. Maar voor een compleet overzicht is het noodzakelijk om te overwegen in welke typen het voorkomt. De hoofdindeling heeft betrekking op de wijze van aan- en afvoer van water. Op basis van dit criterium zijn er 2 schema's:

1. Enkele pijp.
2. Tweepijps.

Enkele pijp

Dit schema heeft zijn naam gekregen vanwege het feit dat het gaat om de installatie van één buis waarop radiatoren zijn aangesloten. Water nadert de batterijen vanuit deze pijp en gaat erin. Vervolgens gaat het vanaf de laatste batterij in de ketting terug naar de ketel, warmt op en de cyclus wordt vele malen herhaald.

Dit type schakeling heeft nogal wat voordelen:

• besparing op materialen - er is slechts één buis geïnstalleerd;
• het ziet er esthetisch aantrekkelijker uit - het is vrij eenvoudig om het in een nis, vloer of muur te verbergen;
• eenvoudigere en goedkopere installatie.

Maar er zijn ook nadelen, en belangrijke:

• radiatoren worden ongelijkmatig warm - de eerste is sneller, de tweede en de volgende duren langer;
• door een ongeval in één fragment van een sectie, bijvoorbeeld in een batterij, moet het hele circuit worden uitgeschakeld;
• een dergelijk systeem is minder bestand tegen waterslag en andere noodsituaties.

Tweepijps

De classificatie van waterverwarmingssystemen omvat ook de identificatie van een tweepijpsschema. Het gaat om het toevoeren van water aan de batterij via de ene pijp en het afvoeren ervan via een andere. Dit verschilt het systeem fundamenteel van een enkelpijpssysteem, zoals te zien is in de figuur.

Dankzij de scheiding van de aan- en afvoerstromen biedt het tweepijpscircuit heel wat voordelen:

• alle radiatoren worden gelijkmatig warm, ongeacht hun nabijheid tot de ketel;
• Je kunt op elke batterij een thermostaat plaatsen om de temperatuur aan te passen (je kunt het bijvoorbeeld in de ene kamer warmer maken, in de andere koeler);
• het systeem is veel beter bestand tegen druk- en temperatuurveranderingen;
• Als reparaties nodig zijn, volstaat het om slechts één radiator uit te schakelen zonder het hele circuit aan te raken.

Er zijn echter ook nadelen:

• de prijs is hoger omdat er meer materialen nodig zijn;
• installatiewerkzaamheden zijn moeilijker uit te voeren en zullen daarom ook duurder zijn;
• Dit schema maakt gebruik van 2 pijpen, dus uiterlijk ziet het er niet zo compact en aantrekkelijk uit als een pijp met één pijp.

Over het algemeen is het de centrale verwarming die de grootste betrouwbaarheid en efficiëntie vertoont. Zelfs bij een ernstig ongeval is het mogelijk om de functionaliteit binnen 24 uur (meestal binnen enkele uren) te herstellen.In de praktijk wordt bij de bouw van appartementsgebouwen vrijwel altijd een tweepijpssysteem gebruikt. Dit is een universeel ontwerp dat ook in particuliere woningen kan worden gebruikt.